ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

by Noel - Ιουνίου 05, 2020

Τυχαία ανακάλυψα μια φωτογραφία από ένα πανέμορφο και ξεχωριστό δεντρόσπιτο. Με εντυπωσίασε αρκετά ώστε να το διερευνήσω περαιτέρω, να βρω σχετικές πληροφορίες και ποια είναι η ακριβής του τοποθεσία. Τελικά, έχει μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία που σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας.

Το 1925 πλούσιοι επιχειρηματίες από το Σικάγο έχτισαν το ξενοδοχείο Wandawega. Σήμερα, μπορείτε ακόμα να μείνετε στις όχθες της λίμνης Wandawega, μιας λίμνης στο νότιο Wisconsin που δεν γνωρίζουν πολλοί.

Ο David Hernandez, ο σημερινός ιδιοκτήτης εξηγεί ότι από την ημέρα που άνοιξαν οι πόρτες του ξενοδοχείου, έχει φιλοξενήσει κάθε κατηγορίας ανθρώπους, κυριολεκτικά από τρελούς μέχρι Αγίους.

Το Wandawega χτίστηκε έχοντας πολλαπλές εξόδους διαφυγής, μυστικά περάσματα και κρυφές πόρτες. Το 1931, ομοσπονδιακοί έκλεισαν το μέρος αλλά δεν τα κατάφεραν για πολύ. Η περιοχή ήταν πολύ δύσκολο να χάσει την φήμη της. Στην ουσία ήταν οίκος ανοχής και οι γυναίκες κατάφεραν μετονομάζοντας το σε Orphan Annie’s, να συνεχίσουν να εξυπηρετούν κάθε είδους πελάτες. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που η Madame μπήκε στην φυλακή γυναικών, κοντά στο Fond du Lac.

Το 1950, δόθηκε στο ξενοδοχείο μια δεύτερη ευκαιρία, να «εξαγνιστεί», ξεχνώντας την παλιά του φήμη και ξεκινώντας από την αρχή. Η καθολική εκκλησία αγόρασε το ακίνητο. Λετονοί ιερείς, πρόσφυγες από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, σχεδίαζαν να αποσυρθούν στο Wandawega. Έτσι από ένα κακόφημο μέρος μετατράπηκε σε εκκλησιαστική κατασκήνωση για παιδιά.

Κάπου εδώ, ξεκινά η ιστορία του σημερινού ιδιοκτήτη του ακινήτου. «Η μητέρα μου ήταν Λετονή καθολική και επισκεπτόμασταν το μέρος από τότε που γεννήθηκα.». Παρευρέθηκε στην κατασκήνωση για χρόνια·έγερση σημαίας, βόλτες με κανό, μαθήματα κολύμβησης. Όταν η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και το Βατικανό διέταξε του ιερείς να πουλήσουν το καταφύγιο και να επιστρέψουν στην Λετονία, ο David αγόρασε το ακίνητο. «Δεν είχαμε κάποιο όραμα για το μέρος. Το μοναδικό που θέλαμε ήταν να το σώσουμε από την κατεδάφιση. Το μοναδικό σχέδιο ήταν: Αγόρασε και θα ανακαλύψουμε αργότερα τι θα κάνουμε», είπε χαρακτηρίστηκα ο τωρινός ιδιοκτήτης.

O David και η γυναίκα του Tereasa Surratt, πέρασαν κάθε Σαββατοκύριακο για σχεδόν εννέα χρόνια επισκευάζοντας και αποκαθιστώντας σπιθαμή προς σπιθαμή το οίκημα. «Αν αυτοί οι τοίχοι μπορούσαν να μιλήσουν, θα είχαν να πουν πολλές ιστορίες», ανέφεραν. Μάλιστα, τους ζητήθηκε να αναφέρουν ένα μακάβριο παράδειγμα, λέγοντας ότι μια ιστορική πολυθρόνα διερευνήθηκε πρόσφατα και κατέληξαν ότι μια περίπτωση απαγωγής-δολοφονίας-αυτοκτονίας είχε λάβει χώρα στους χώρους της κατασκήνωσης. «Φυσικά, αποφεύγουμε να πούμε σε ποιο δωμάτιο συνέβη. Ποτέ δεν ένιωσα κάποια αρνητική ενέργεια άλλωστε» είπε κλείνοντας.

Στο στάδιο της προσθήκης του καταφυγίου στο μητρώο των Εθνικών Ιστορικών Τόπων, ο Hernandez και η Surratt προσπαθούν να βρουν την σωστή ισορροπία φιλοξενώντας καλλιτεχνικές και πολιτιστικές γαστρονομικές εκδηλώσεις από τις οποίες δεν βγάζουν χρήματα, με ξένους αντισταθμίζοντας τις καταστάσεις που γίνονται αφιλοκερδώς. Κατάφεραν, μάλιστα και απέκτησαν μια ροή επιφανών καλεσμένων καθώς διαδόθηκε από στόμα σε στόμα το μέρος.

Όπως αναφέρει ο Hernandez, φιλοξενούν πολλούς ανθρώπους που ζουν σε πολύ γρήγορους ρυθμούς ή ανθρώπους που έχουν την δυνατότητα να επισκεφτούν οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο, αλλά δεν θέλουν να πάνε σε πολυτελή ξενοδοχεία. Αυτό μπορούν να το κάνουν στην καθημερινή τους ζωή ανά πάσα στιγμή. Το ακίνητο τους προσφέρει ηρεμία. Έρχεται κόσμος που θέλει να «αποσυνδεθεί».

Κάπως έτσι τελειώνει αυτή η περίεργη ιστορία του ακινήτου που είναι πραγματικά πανέμορφο.

Υ.Γ.: Προσωπικά αν ήξερα ότι έχει γίνει απαγωγή-δολοφονία-αυτοκτονία δεν θα επισκεπτόμουν το μέρος. Ο ιδιοκτήτης αναφέρει ότι δεν θέλει να αποκαλύψει σε ποιον χώρο. Θαρρείς και αλλάζει κάτι αν έγινε σε μπάνιο και έμενα σε άλλο δωμάτιο. Παραμένει creepy...